Χαμένοι ουρανοί μες στις στοές
η θλίψη που νικάει στη λεωφόρο
Χωράει τη ζωή σε δυο γραμμές
ανάσα που σβήνει μες στο χώρο
Κι όλο πέφτω
πιο χαμηλά
Κι όλο πέφτω
πιο βαθιά
Χαμένοι ουρανοί μες στις στοές
αλήθειες που όλο κρύβουν τα τραγούδια
Πικρές, καταραμένες αγκαλιές
ξυπνάς κι αρχινάς ξανά τα ίδια
Κι όλο πέφτω
πιο χαμηλά
Κι όλο πέφτω
πιο βαθιά
Χαμένοι ουρανοί μες στις στοές
η νύχτα που φοβάται το σκοτάδι
Αγάπησες καταραμένους ποιητές
ξεχάστηκες και σ’ έπιασε το βράδυ
|
Chaméni urani mes stis stoés
i thlípsi pu nikái sti leofóro
Chorái ti zoí se dio grammés
anása pu svíni mes sto chóro
Ki ólo péfto
pio chamilá
Ki ólo péfto
pio vathiá
Chaméni urani mes stis stoés
alíthies pu ólo krívun ta tragudia
Pikrés, kataraménes agkaliés
ksipnás ki archinás ksaná ta ídia
Ki ólo péfto
pio chamilá
Ki ólo péfto
pio vathiá
Chaméni urani mes stis stoés
i níchta pu fováte to skotádi
Agápises kataraménus piités
ksechástikes ke s’ épiase to vrádi
|