Είναι ο ήλιος που περνάει,
είν’ η σιωπή που κυβερνάει,
είν’ αυτή…
μια στιγμή…
Είν’ η ανάσα σου που ακούω,
μέσ’ απ’ το θόρυβο της πόλης,
είναι το χέρι που κρατάω,
σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω,
είν’ αυτή…
μια στιγμή…
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
Είναι το ξάφνιασμα της μέρας,
η μυρωδιά που φέρνει ο αέρας,
είν’ αυτή…
μια στιγμή…
Είναι ένας ήχος στο σκοτάδι,
η μοναξιά μετά απ’ το χάδι,
μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου,
και μια γραμμή στο μέτωπό σου,
είν’ αυτή…
μια στιγμή…
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί…
ποτέ…
|
Ine o ílios pu pernái,
in’ i siopí pu kivernái,
in’ aftí…
mia stigmí…
In’ i anása su pu akuo,
més’ ap’ to thórivo tis pólis,
ine to chéri pu kratáo,
san kimithó ke san ksipnáo,
in’ aftí…
mia stigmí…
Ki an ine grígores san sferes,
ine mikrés, chaménes méres,
ke óses pernán échun chathi,
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
Ine to ksáfniasma tis méras,
i mirodiá pu férni o aéras,
in’ aftí…
mia stigmí…
Ine énas íchos sto skotádi,
i monaksiá metá ap’ to chádi,
mia stála idróta sto lemó su,
ke mia grammí sto métopó su,
in’ aftí…
mia stigmí…
Ki an ine grígores san sferes,
ine mikrés, chaménes méres,
ke óses pernán échun chathi,
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
Ki an ine grígores san sferes,
ine mikrés, chaménes méres,
ke óses pernán échun chathi,
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
poté kamiá tus de tha ksanarthi…
poté…
|