Μοιάζει να είναι αστείο
Ένας μονόλογος για δύο
Σε ένα θέατρο κωφών
Αν παίζαμε λοιπόν
Θα αξίζαμε βραβείο
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
Πήραμε τη γνωστή μας πόζα
Βρήκαμε λόγια φθονερά
Βέλη φαρμακερά
Κι αρχίσαμε τη πρόζα
Εγώ δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο
Ξέρω, περίσσεψαν τα λάθη
Και μας μαράθηκαν τα άνθη
Από την τριανταφυλλιά
Ξεθύμανε η ευωδιά
Κι απέμεινε το αγκάθι
Ένας μονόλογος για δύο
Σ’ αυτών των λέξεων το σφαγείο
Δεν σε ακούω, δεν μ’ ακούς
Και γέμισε καπνούς
Της μνήμης μας το αρχείο
Φταίω που δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο
Ερωτευμένο ζευγαράκι
Σε είχα πάρει απ’ το χεράκι
Και είχαμε βγει στον πηγαιμό
Μα βρήκαμε γκρεμό
Αντί για την Ιθάκη
|
Miázi na ine astio
Έnas monólogos gia dío
Se éna théatro kofón
An pezame lipón
Tha aksízame vravio
Plái stu kípu ti mimóza
Pírame ti gností mas póza
Oríkame lógia fthonerá
Oéli farmakerá
Ki archísame ti próza
Egó den kséro n’ agapó
Ke esí den niázese
Na vris pios ime egó
Kápote élega an se échana
Apó érota tha péthena
Tóra vréthika ap’ tu érota
Ton thánato na zo
S’ éna musio
S’ énan monólogo gia dío
Kséro, períssepsan ta láthi
Ke mas maráthikan ta ánthi
Apó tin triantafilliá
Ksethímane i evodiá
Ki apémine to agkáthi
Έnas monólogos gia dío
S’ aftón ton lékseon to sfagio
Den se akuo, den m’ akus
Ke gémise kapnus
Tis mnímis mas to archio
Fteo pu den kséro n’ agapó
Ke esí den niázese
Na vris pios ime egó
Kápote élega an se échana
Apó érota tha péthena
Tóra vréthika ap’ tu érota
Ton thánato na zo
S’ éna musio
S’ énan monólogo gia dío
Erotevméno zevgaráki
Se icha pári ap’ to cheráki
Ke ichame vgi ston pigemó
Ma vríkame gkremó
Antí gia tin Itháki
|