Σταμάτα μου την αστραπή
ν’ ανάψω ένα τσιγάρο
και πες του σύννεφου να πει
πως θα `ρθω να σε πάρω.
Μου ‘φυγε ένα συννεφάκι
πάει τη λύπη στα βουνά
ψάχνει να βρει ένα σπιτάκι
στο πάντα και στο πουθενά.
Ο που ξέρει ελληνικά
πέντε κι έξι έντεκα
κι ο που ξέρει μόρτικα
δύο αλλ’ αλλιώτικα.
Θα κλείσω μια θα κλείσω δυο
την απαλάμη των χαδιών,
θα κλείσω δυο θα κλείσω τρεις
την τύχη κι άμε να την βρεις.
Στήνει καρτέρι ο κεραυνός
χώρια να μας πετύχει
μα είναι μεγάλος ο ουρανός
και τοσοδούλα η τύχη.
Ο που ξέρει ελληνικά
πέντε κι έξι έντεκα
κι ο που ξέρει μόρτικα
δύο αλλ’ αλλιώτικα.
|
Stamáta mu tin astrapí
n’ anápso éna tsigáro
ke pes tu sínnefu na pi
pos tha `rtho na se páro.
Mu ‘fige éna sinnefáki
pái ti lípi sta vuná
psáchni na vri éna spitáki
sto pánta ke sto puthená.
O pu kséri elliniká
pénte ki éksi énteka
ki o pu kséri mórtika
dío all’ alliótika.
Tha kliso mia tha kliso dio
tin apalámi ton chadión,
tha kliso dio tha kliso tris
tin tíchi ki áme na tin vris.
Stíni kartéri o keravnós
chória na mas petíchi
ma ine megálos o uranós
ke tosodula i tíchi.
O pu kséri elliniká
pénte ki éksi énteka
ki o pu kséri mórtika
dío all’ alliótika.
|