Πέφτει η βροχή στα τζάμια στο παρμπρίζ
κι όλο παράσιτα το ράδιο μου βγάζει
Είπες χωρίζουμε, είπες χωρίζουμε
και στάθηκε η γη
τρύπησε τ’ όνειρο και άρχισε να στάζει
Κι οδηγώντας μόνη, μες στην εθνική
έφτασα το πρωί στη Θεσσαλονίκη
Εκεί μπορούσα ν’ αρχίσω απ’ την αρχή
και για τον έρωτα να μην πληρώνω νοίκι
Πέφτει η βροχή στο τζάμι το θολό
και μια κασέτα με τον Πάριο όλο κλαίει
Είπες χωρίζουμε, είπες χωρίζουμε
και χώρισα στα δυο
κι ούτε που με ένοιαζε να ψάξω το ποιος φταίει
|
Péfti i vrochí sta tzámia sto parbríz
ki ólo parásita to rádio mu vgázi
Ipes chorízume, ipes chorízume
ke státhike i gi
trípise t’ óniro ke árchise na stázi
Ki odigóntas móni, mes stin ethnikí
éftasa to pri sti Thessaloníki
Eki borusa n’ archíso ap’ tin archí
ke gia ton érota na min pliróno niki
Péfti i vrochí sto tzámi to tholó
ke mia kaséta me ton Pário ólo klei
Ipes chorízume, ipes chorízume
ke chórisa sta dio
ki ute pu me éniaze na psákso to pios ftei
|