Μες στη ζωή βράδυ πρωί
περνούν οι μέρες δίχως όνειρα κι ελπίδες.
Μοίρα κακή και τραγική
μας έχουν δέσει της ζωής οι αλυσίδες.
Κάθε καημός και στεναγμός
το πρόσωπο μας το χαράζει μια ρυτίδα.
κάθε λυγμός και σπαραγμός
όλο μακραίνει της ζωής την αλυσίδα.
Και ντράγκα-ντρουν, και ντράγκα-ντρουν
δεμένους όλους οι αλυσίδες μας κρατούν.
Βαριά χτυπούν σαν περπατούμε
μα δεν τις βλέπουμε και ούτε τις ακούμε.
Όλο βαριές και πιο σφιχτές
οι αλυσίδες τα δυο μας χέρια τα πληγώνουν.
Και τις τραβάς μα δεν τις σπας
και βλέπεις τότε τα χέρια σου ματώνουν.
Τότε ποθείς να λυτρωθείς
ζητάς το χάρο να `ρθει να σε ξεκουράσει.
Γιατί αυτός, μονάχα αυτός
τις αλυσίδες της ζωής μπορεί να σπάσει.
Και ντράγκα-ντρουν, και ντράγκα-ντρουν
δεμένους όλους οι αλυσίδες μας κρατούν.
Βαριά χτυπούν σαν περπατούμε
μα δεν τις βλέπουμε και ούτε τις ακούμε.
|
Mes sti zoí vrádi pri
pernun i méres díchos ónira ki elpídes.
Mira kakí ke tragikí
mas échun dési tis zoís i alisídes.
Káthe kaimós ke stenagmós
to prósopo mas to charázi mia ritída.
káthe ligmós ke sparagmós
ólo makreni tis zoís tin alisída.
Ke ntrágka-ntrun, ke ntrágka-ntrun
deménus ólus i alisídes mas kratun.
Oariá chtipun san perpatume
ma den tis vlépume ke ute tis akume.
Όlo variés ke pio sfichtés
i alisídes ta dio mas chéria ta pligónun.
Ke tis travás ma den tis spas
ke vlépis tóte ta chéria su matónun.
Tóte pothis na litrothis
zitás to cháro na `rthi na se ksekurási.
Giatí aftós, monácha aftós
tis alisídes tis zoís bori na spási.
Ke ntrágka-ntrun, ke ntrágka-ntrun
deménus ólus i alisídes mas kratun.
Oariá chtipun san perpatume
ma den tis vlépume ke ute tis akume.
|