Οι μήνες | I mínes

Τη νύχτα που μεγάλωσα
Που δάκρυσα μια θάλασσα
Για όλα όσα ‘μείναν αυταπάτες

Στο νου μου σε ζωγράφισα
Κι αμέσως σε απάτησα
Τα όνειρα μου ανήσυχοι επιβάτες

Και τότε ξαναμέτρησα
Τις νύχτες που δεν έζησα
Που ξέχασα ποια είμαι

Που νόμιζα πως γιόρταζα
Μα στην αλήθεια σκόρπιζα
Τον πόνο μου σ’ ευθύνες

Και φεύγανε οι μήνες…

Τη νύχτα που μεγάλωσα
Που σώπασα και πάγωσα
Γιατί άκουσα τα αμίλητα εντός μου

Που γύρεψαν την αγκαλιά
Τα καλοκαίρια τ’ αρμυρά
Τις βόλτες στα παράθυρα του κόσμου

Ti níchta pu megálosa
Pu dákrisa mia thálassa
Gia óla ósa ‘minan aftapátes

Sto nu mu se zográfisa
Ki amésos se apátisa
Ta ónira mu anísichi epivátes

Ke tóte ksanamétrisa
Tis níchtes pu den ézisa
Pu kséchasa pia ime

Pu nómiza pos giórtaza
Ma stin alíthia skórpiza
Ton póno mu s’ efthínes

Ke fevgane i mínes…

Ti níchta pu megálosa
Pu sópasa ke págosa
Giatí ákusa ta amílita entós mu

Pu girepsan tin agkaliá
Ta kalokeria t’ armirá
Tis vóltes sta paráthira tu kósmu