Από τα μικρά μου χρόνια
τυραννιέμαι σαν σκυλί,
μέρα νύχτα βιοπάλη
δίχως να χαρώ στιγμή.
Πόσο μ’ έχεις βασανίσει
ψεύτρα κι άδικη ζωή,
πόνους, πίκρες και φαρμάκια
μου ‘χεις δώσει κι έχω πιει,
αχ! εσύ παλιοζωή.
Στεναχώρια, τυραννία
με χτυπάνε συνεχώς,
κάθε βήμα μου και δάκρυ,
πόνος κι αναστεναγμός.
Πόσο μ’ έχεις βασανίσει
ψεύτρα κι άδικη ζωή,
πόνους, πίκρες και φαρμάκια
μου ‘χεις δώσει κι έχω πιει,
αχ! εσύ παλιοζωή.
|
Apó ta mikrá mu chrónia
tiranniéme san skilí,
méra níchta viopáli
díchos na charó stigmí.
Póso m’ échis vasanísi
pseftra ki ádiki zoí,
pónus, píkres ke farmákia
mu ‘chis dósi ki écho pii,
ach! esí paliozoí.
Stenachória, tirannía
me chtipáne sinechós,
káthe víma mu ke dákri,
pónos ki anastenagmós.
Póso m’ échis vasanísi
pseftra ki ádiki zoí,
pónus, píkres ke farmákia
mu ‘chis dósi ki écho pii,
ach! esí paliozoí.
|