Είσαι ένας δρόμος με φωτιές
ένα τοπίο γκρίζο
να μείνω κι άλλο δε νομίζω
σπάω του τρένου τις γραμμές
Φεύγω συγγνώμη μου ζητάς
και μια ζωή γυρίζω
να μείνω κι άλλο δε νομίζω
ξέρεις το λόγο μη ρωτάς
Από την κόλαση θα βγω
ποτέ δε θα σε ξαναδώ
και το παράδεισο θα βρω
σε άλλα μάτια
Από την κόλαση θα βγω
και συ κομμάτια θα μετράς
αφού διπρόσωπα μονάχα
αγαπάς
Πάντα με ψέμα μου μιλάς
κι αυτό δεν το αξίζω
να μείνω κι άλλο δε νομίζω
ότι κι αν χτίσω το χαλάς
Φεύγω σφιχτά μη με κρατάς
απόψε δε λυγίζω
να μετανιώσω δε νομίζω
τρέχω σαν άνεμος βοριάς
Από την κόλαση θα βγω
ποτέ δε θα σε ξαναδώ
και το παράδεισο θα βρω
σε άλλα μάτια
Από την κόλαση θα βγω
και συ κομμάτια θα μετράς
αφού διπρόσωπα μονάχα
αγαπάς
|
Ise énas drómos me fotiés
éna topío gkrízo
na mino ki állo de nomízo
spáo tu trénu tis grammés
Fevgo singnómi mu zitás
ke mia zoí girízo
na mino ki állo de nomízo
kséris to lógo mi rotás
Apó tin kólasi tha vgo
poté de tha se ksanadó
ke to parádiso tha vro
se álla mátia
Apó tin kólasi tha vgo
ke si kommátia tha metrás
afu diprósopa monácha
agapás
Pánta me pséma mu milás
ki aftó den to aksízo
na mino ki állo de nomízo
óti ki an chtíso to chalás
Fevgo sfichtá mi me kratás
apópse de ligizo
na metanióso de nomízo
trécho san ánemos voriás
Apó tin kólasi tha vgo
poté de tha se ksanadó
ke to parádiso tha vro
se álla mátia
Apó tin kólasi tha vgo
ke si kommátia tha metrás
afu diprósopa monácha
agapás
|