Σ’ έχω μάθει στο σχολείο
που σπουδάζεις τα παιδιά σου
απ’ τα λαϊκά τραγούδια
κι απ’ τα παραδέρματά σου
σε γνωρίζω απ’ το φουστάνι
που το πλένεις και το βάζεις
απ’ της φτώχειας τις παράγκες
που περνάς κι αλλού κοιτάζεις.
Σε γνωρίζω απ’ τις αγάπες
που αντέχουνε στο χρόνο
κι απ’ τον Στέλιο Καζαντζίδη
που τραγούδησε τον πόνο.
Σε γνωρίζω από τις πίστες
πόδι, πιάτο και λουλούδι
σε γνωρίζω και σ’ ορίζω
με το βώμικο τραγούδι
σε γνωρίζω απ’ τους ζητιάνους
που κουρνιάζουν στις διαβάσεις
απ’ τη γαλανή σημαία
στις μικρές σου παρελάσεις.
Σε γνωρίζω απ’ τις αγάπες
που αντέχουνε στο χρόνο
κι απ’ τον Στέλιο Καζαντζίδη
που τραγούδησε τον πόνο.
Σε γνωρίζω απ’ τους ζητιάνους
που κουρνιάζουν στις διαβάσεις
απ’ τη γαλανή σημαία
στις μικρές σου παρελάσεις.
|
S’ écho máthi sto scholio
pu spudázis ta pediá su
ap’ ta laiká tragudia
ki ap’ ta paradérmatá su
se gnorízo ap’ to fustáni
pu to plénis ke to vázis
ap’ tis ftóchias tis parágkes
pu pernás ki allu kitázis.
Se gnorízo ap’ tis agápes
pu antéchune sto chróno
ki ap’ ton Stélio Kazantzídi
pu tragudise ton póno.
Se gnorízo apó tis pístes
pódi, piáto ke luludi
se gnorízo ke s’ orízo
me to vómiko tragudi
se gnorízo ap’ tus zitiánus
pu kurniázun stis diavásis
ap’ ti galaní simea
stis mikrés su parelásis.
Se gnorízo ap’ tis agápes
pu antéchune sto chróno
ki ap’ ton Stélio Kazantzídi
pu tragudise ton póno.
Se gnorízo ap’ tus zitiánus
pu kurniázun stis diavásis
ap’ ti galaní simea
stis mikrés su parelásis.
|