Στη ζωή μου έχω μείνει μοναχός,
απ’ αγάπη και φιλία ορφανός.
Και το τέλος μου προσμένω,
πότε θα ’ρθει να το δω;
Τόσον καιρό το καρτερώ.
Στο σκοτάδι που βαδίζω το φριχτό
με τυλίγει ένα σύννεφο πυκνό.
Περιμένω μ’ αγωνία ίσως βρω το λυτρωμό
και περπατώ και σε ζητώ.
Κι είσαι εσύ η μόνη αιτία
κι είσαι εσύ η καταιγίδα
που με σέρνει νύχτα μέρα
στον απότομο γκρεμό,
όμως εγώ σε καρτερώ.
Κι όταν θα ’ρθεις, πια στα σύννεφα πετώ,
δεν με νοιάζει, ούτε για σένα τραγουδώ.
Το ’χει γράψει πια η μοίρα μου αυτό από καιρό
και πρέπει εγώ ν’ ακολουθώ.
Κι είσαι εσύ η μόνη αιτία
κι είσαι εσύ η καταιγίδα
που με σέρνει νύχτα μέρα
στον απότομο γκρεμό,
όμως εγώ σε καρτερώ.
|
Sti zoí mu écho mini monachós,
ap’ agápi ke filía orfanós.
Ke to télos mu prosméno,
póte tha ’rthi na to do;
Tóson keró to karteró.
Sto skotádi pu vadízo to frichtó
me tilígi éna sínnefo piknó.
Periméno m’ agonía ísos vro to litromó
ke perpató ke se zitó.
Ki ise esí i móni etía
ki ise esí i kategida
pu me sérni níchta méra
ston apótomo gkremó,
ómos egó se karteró.
Ki ótan tha ’rthis, pia sta sínnefa petó,
den me niázi, ute gia séna tragudó.
To ’chi grápsi pia i mira mu aftó apó keró
ke prépi egó n’ akoluthó.
Ki ise esí i móni etía
ki ise esí i kategida
pu me sérni níchta méra
ston apótomo gkremó,
ómos egó se karteró.
|