Σαν τον τρελό τις νύχτες γύριζα,
για σένα πάντα ξενυχτούσα,
το είχα ρίξει στο πιοτό και αδιάκοπα μεθούσα
και συ σκληρή μ’ αρνήθηκες, τόσο που σ’ αγαπούσα
και συ σκληρή μ’ αρνήθηκες, τόσο που σ’ αγαπούσα,
το είχα ρίξει στο πιοτό και αδιάκοπα μεθούσα.
Για πες μου, μ’ όλα αυτά τι κέρδισες,
σκληρόκαρδη, ξεμυαλισμένη,
εσύ `σαι αιτία κι αφορμή, παναθεματισμένη,
τώρα γυρίζεις μόνη σου και πάντα ντροπιασμένη,
τώρα γυρίζεις μόνη σου και πάντα ντροπιασμένη,
εσύ `σαι αιτία κι αφορμή, παναθεματισμένη.
Εγώ πολλές φορές σου το ‘χα πει,
τη γνώμη σου αυτή ν’ αλλάξεις,
να κάτσεις να καλοσκεφτείς και φρόνιμα να πράξεις
και ασ’ τα εκείνα που `ξερες και μένα να ξεγράψεις
και ασ’ τα εκείνα που `ξερες και μένα να ξεγράψεις,
να κάτσεις να καλοσκεφτείς και φρόνιμα να πράξεις.
|
San ton treló tis níchtes giriza,
gia séna pánta ksenichtusa,
to icha ríksi sto piotó ke adiákopa methusa
ke si sklirí m’ arníthikes, tóso pu s’ agapusa
ke si sklirí m’ arníthikes, tóso pu s’ agapusa,
to icha ríksi sto piotó ke adiákopa methusa.
Gia pes mu, m’ óla aftá ti kérdises,
sklirókardi, ksemialisméni,
esí `se etía ki aformí, panathematisméni,
tóra girízis móni su ke pánta ntropiasméni,
tóra girízis móni su ke pánta ntropiasméni,
esí `se etía ki aformí, panathematisméni.
Egó pollés forés su to ‘cha pi,
ti gnómi su aftí n’ alláksis,
na kátsis na kaloskeftis ke frónima na práksis
ke as’ ta ekina pu `kseres ke ména na ksegrápsis
ke as’ ta ekina pu `kseres ke ména na ksegrápsis,
na kátsis na kaloskeftis ke frónima na práksis.
|