|
Τ’ αγέρι κλαίει απόψε στα κλαδιά
στον δρόμο έχει μείνει μια καρδιά
σ’ αναζητά κι αφήνει ένα δάκρυ
μήπως το βρεις και ρθεις από τα μάκρη.
Σκοτείνιασε κι ερήμωσε ξανά η γειτονιά
κι απόμεινε το όνειρο στην κρύα την γωνιά.
Κι απόμεινε το όνειρο στην κρύα την γωνιά
σκοτείνιασε κι ερήμωσε ξανά η γειτονιά.
Το κάθε σου τραγούδι νοσταλγεί
τ’ απόβραδο που πήγες σ’ άλλη γη,
και σιωπηλά τις νύχτες κατεβαίνει
στην άκρη του γιαλού και σε προσμένει.
Σκοτείνιασε κι ερήμωσε ξανά η γειτονιά
κι απόμεινε το όνειρο στην κρύα την γωνιά.
Κι απόμεινε το όνειρο στην κρύα την γωνιά
σκοτείνιασε κι ερήμωσε ξανά η γειτονιά.
|
T’ agéri klei apópse sta kladiá
ston drómo échi mini mia kardiá
s’ anazitá ki afíni éna dákri
mípos to vris ke rthis apó ta mákri.
Skotiniase ki erímose ksaná i gitoniá
ki apómine to óniro stin kría tin goniá.
Ki apómine to óniro stin kría tin goniá
skotiniase ki erímose ksaná i gitoniá.
To káthe su tragudi nostalgi
t’ apóvrado pu píges s’ álli gi,
ke siopilá tis níchtes kateveni
stin ákri tu gialu ke se prosméni.
Skotiniase ki erímose ksaná i gitoniá
ki apómine to óniro stin kría tin goniá.
Ki apómine to óniro stin kría tin goniá
skotiniase ki erímose ksaná i gitoniá.
|
