Γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
και σκύβουν τα μεγάλα δέντρα στο παράθυρό σου,
κοιτάζεσαι μέσ’ στο βαθύ καθρέφτη σου
κι ο κήπος χάνεται στο σκοτεινό γαλάζιο.
Γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
κι αυτός που σ’ αγαπά, γλυκά πονάει,
το σπίτι και ο κήπος σου, με τον καιρό μαλώνουν
ποιος θα σε πάρει, όμορφη, ποιος θα σε πάρει,
τα βράδια σε πολιορκούν τα χρόνια και η θάλασσα.
Γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
και η καρδιά μου, κοίταξε, σκληρή σαν πέτρα γίνεται,
πρωτού γενεί αστέρι,
γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
κι αυτός που σ’ αγαπά, γλυκά πονάει, γλυκά πονάει.
|
Gdínese argá sti siopilí su kámara
ke skívun ta megála déntra sto paráthiró su,
kitázese més’ sto vathí kathréfti su
ki o kípos chánete sto skotinó galázio.
Gdínese argá sti siopilí su kámara
ki aftós pu s’ agapá, gliká ponái,
to spíti ke o kípos su, me ton keró malónun
pios tha se pári, ómorfi, pios tha se pári,
ta vrádia se poliorkun ta chrónia ke i thálassa.
Gdínese argá sti siopilí su kámara
ke i kardiá mu, kitakse, sklirí san pétra ginete,
protu geni astéri,
gdínese argá sti siopilí su kámara
ki aftós pu s’ agapá, gliká ponái, gliká ponái.
|