|
Στη ζωή μόνος σαν έρημο πουλί
δάκρυ και πόνος μου καίει την ψυχή,
στη ζωή μόνος.
Απ’ την καλή μου σκληρά προδομένος,
από τους φίλους βαριά πληγωμένος.
Μεγαλωμένος στη μαύρη ορφάνια
μοιάζω σαν πλοίο με δίχως λιμάνια
κι έχω μες στην ψυχή ένα σκότος βαθύ,
είμαι στον κόσμο ο πιο πονεμένος.
Στη ζωή μόνος σαν έρημο πουλί
δάκρυ και πόνος μου καίει την ψυχή,
στη ζωή μόνος.
Σαν την κατάρα στο κόσμο γυρίζω,
ψάχνω γι’ αγάπη και μίσος γνωρίζω.
Ήλιου αχτίδα για μένα δεν έχει,
στα δυο μου μάτια συνέχεια βρέχει
κι έχω μες στην καρδιά μια βαριά συννεφιά,
είμαι στο κόσμο ο πιο πονεμένος.
Στη ζωή μόνος σαν έρημο πουλί
δάκρυ και πόνος μου καίει την ψυχή,
στη ζωή μόνος.
|
Sti zoí mónos san érimo pulí
dákri ke pónos mu kei tin psichí,
sti zoí mónos.
Ap’ tin kalí mu sklirá prodoménos,
apó tus fílus variá pligoménos.
Megaloménos sti mavri orfánia
miázo san plio me díchos limánia
ki écho mes stin psichí éna skótos vathí,
ime ston kósmo o pio poneménos.
Sti zoí mónos san érimo pulí
dákri ke pónos mu kei tin psichí,
sti zoí mónos.
San tin katára sto kósmo girízo,
psáchno gi’ agápi ke mísos gnorízo.
Ήliu achtída gia ména den échi,
sta dio mu mátia sinéchia vréchi
ki écho mes stin kardiá mia variá sinnefiá,
ime sto kósmo o pio poneménos.
Sti zoí mónos san érimo pulí
dákri ke pónos mu kei tin psichí,
sti zoí mónos.
|
