Στο πέλαγο του πουθενά
του ορίζοντα σβήνει τ’ αγέρι,
το δάκρυ αστράφτει στην σκιά,
αστέρι αστράφτει στο μικρό σου χέρι ξανά,
τα γέλια θ’ αντηχούνε
πάνω απ’ τα αιώνια κύματά μας.
Ζω για να ‘ρθει η ξαστεριά,
ζω να δω το καλοκαίρι,
ζητώ στη λύπη μου χαρά,
στο πέλαγο πια
θα βγω του πουθενά.
Στου πέλαγου τη μοναξιά
παγώνει το βουβό τ’ αγιάζι,
ανατριχιάζει η αμμουδιά,
χαράζει χαρά γαλάζια, μ’ αγκαλιάζει, χαρά,
τα κύματα τρεμόσβησαν θολά
σβηστά τα βήματά μας
Ζω για να ‘ρθει η ξαστεριά,
ζω γι’ αυτόν που με φωνάζει,
ζητώ στη λύπη μου χαρά,
στο πέλαγο πια
θα βγω του πουθενά.
|
Sto pélago tu puthená
tu orízonta svíni t’ agéri,
to dákri astráfti stin skiá,
astéri astráfti sto mikró su chéri ksaná,
ta gélia th’ antichune
páno ap’ ta eónia kímatá mas.
Zo gia na ‘rthi i ksasteriá,
zo na do to kalokeri,
zitó sti lípi mu chará,
sto pélago pia
tha vgo tu puthená.
Stu pélagu ti monaksiá
pagóni to vuvó t’ agiázi,
anatrichiázi i ammudiá,
charázi chará galázia, m’ agkaliázi, chará,
ta kímata tremósvisan tholá
svistá ta vímatá mas
Zo gia na ‘rthi i ksasteriá,
zo gi’ aftón pu me fonázi,
zitó sti lípi mu chará,
sto pélago pia
tha vgo tu puthená.
|