|
Κάποτε θα πέσουνε οι τοίχοι
και θα μένουμε για πάντοτε παιδιά
θα `χουν όλοι νόημα οι στίχοι
θα μπορούν όλοι να βγάλουνε φτερά
στα ψηλά τ’ αστέρια να πετάξουν
για να πάρουν αγκαλιά τον ουρανό
για να μην τους βρουν όσο κι αν ψάξουν
σ’ ένα σπίτι ερειπωμένο και υγρό.
Θέλω να σου πω ότι νομίζω
τα κλουβιά πως δεν τα φτιάχνουν για πουλιά
τα `χουνε γι’ αυτούς που συνηθίζουν
να κρατάνε τη ζωή μες στα κελιά.
Πού με πάνε, θα `θελα να ξέρω,
τι έχω κάνει, και ποιον έχω για κριτή
κι όμως, κρίνω, κρίνομαι, υποφέρω
τι έχω κάνει, και με πέταξαν στη γη;
Δε θυμάμαι, κι όμως νιώθω μοναξιά
μ’ έναν πόθο κι ένα φόβο, να γυρίσω στην καρδιά.
Το `χουν πλέον καταλάβει,
αγαπάμε τη ζωή
ο εκβιασμός προστάζει θάνατος ή υποταγή.
|
Kápote tha pésune i tichi
ke tha ménume gia pántote pediá
tha `chun óli nóima i stíchi
tha borun óli na vgálune fterá
sta psilá t’ astéria na petáksun
gia na párun agkaliá ton uranó
gia na min tus vrun óso ki an psáksun
s’ éna spíti eripoméno ke igró.
Thélo na su po óti nomízo
ta kluviá pos den ta ftiáchnun gia puliá
ta `chune gi’ aftus pu sinithízun
na kratáne ti zoí mes sta keliá.
Pu me páne, tha `thela na kséro,
ti écho káni, ke pion écho gia krití
ki ómos, kríno, krínome, ipoféro
ti écho káni, ke me pétaksan sti gi;
De thimáme, ki ómos niótho monaksiá
m’ énan pótho ki éna fóvo, na giríso stin kardiá.
To `chun pléon katalávi,
agapáme ti zoí
o ekviasmós prostázi thánatos í ipotagí.
|
