|
Θα `χω να θυμάμαι τα ψυχρά σου μάτια
και σε διπλοβάρδια, πίκρα κι ερημιά.
Πέταξες τον έρωτά μας όπως ένα κέρμα,
κράτησες για λίγο μόνο, όσο ένα ψέμα,
πώς να ξεχάσω στιγμές που πονούν, δεν μπορώ,
πώς την περνούσα να μην θυμηθώ.
Θα `χω να θυμάμαι τα ψυχρά σου μάτια
και σε διπλοβάρδια, πίκρα κι ερημιά,
θα `χω να θυμάμαι τόσα ψέματά σου
κι απ’ τα όνειρά σου, κάποια, δανεικά.
Τίποτα δεν έχει μείνει από τη ζωή μας,
μ’ έκανες, εγώ να νιώθω ξένος μεταξύ μας,
πώς να ξεχάσω στιγμές που πονούν, δεν μπορώ,
πώς την περνούσα να μην θυμηθώ.
Θα `χω να θυμάμαι τα ψυχρά σου μάτια
και σε διπλοβάρδια, πίκρα κι ερημιά,
θα `χω να θυμάμαι τόσα ψέματά σου
κι απ’ τα όνειρά σου, κάποια, δανεικά.
|
Tha `cho na thimáme ta psichrá su mátia
ke se diplovárdia, píkra ki erimiá.
Pétakses ton érotá mas ópos éna kérma,
krátises gia lígo móno, óso éna pséma,
pós na ksecháso stigmés pu ponun, den boró,
pós tin pernusa na min thimithó.
Tha `cho na thimáme ta psichrá su mátia
ke se diplovárdia, píkra ki erimiá,
tha `cho na thimáme tósa psématá su
ki ap’ ta ónirá su, kápia, daniká.
Típota den échi mini apó ti zoí mas,
m’ ékanes, egó na niótho ksénos metaksí mas,
pós na ksecháso stigmés pu ponun, den boró,
pós tin pernusa na min thimithó.
Tha `cho na thimáme ta psichrá su mátia
ke se diplovárdia, píkra ki erimiá,
tha `cho na thimáme tósa psématá su
ki ap’ ta ónirá su, kápia, daniká.
|
