|
Χτυπά μεσάνυχτα του τοίχου το ρολόι
κάποιος σηκώνει από δίπλα μοιρολόι.
Μεσοτοιχία και ακούω τη φωνή του
τ’ αστέρι θα `πεσε πριν κάνει την ευχή του.
Και σβήνω φώτα, να κρυφτώ ως κι από σένα
δε θα `μαι εδώ απόψε λέω για κανένα.
Έχω σαν άνθρωπος κι εγώ τα βάσανά μου
και δεν αντέχει άλλο βάρος η καρδιά μου.
Θέλω να μείνω μόνος μου, την πόρτα μου να κλείσω
σα να τελειώνει ο χρόνος μου να απολογηθώ
να πω στον εαυτό μου όσα του `κρυβα καιρό.
Θέλω με τον καθρέφτη μου απόψε να μιλήσω
κι αν δε με δείξει ήρωα να τον εκδικηθώ
σε χίλια δυο κομμάτια να τον σπάσω να σωθώ.
Κάποιος χτυπάει μα εγώ δεν του ανοίγω
είπα σε όλους πως στο άγνωστο θα φύγω.
Θέλω να πιω παρέα με τη μοναξιά μου
δικό μου φταίξιμο να ρίξω στην καρδιά μου.
Δώδεκα πήγε και γαβγίζει όπως πάντα
ένα σκυλί απ’ την απέναντι βεράντα
κι εγώ γεμίζω το ποτήρι μου και κλαίω
μην έρθεις τώρα που με μένανε τα λέω.
|
Chtipá mesánichta tu tichu to rolói
kápios sikóni apó dípla mirolói.
Mesotichía ke akuo ti foní tu
t’ astéri tha `pese prin káni tin efchí tu.
Ke svíno fóta, na kriftó os ki apó séna
de tha `me edó apópse léo gia kanéna.
Έcho san ánthropos ki egó ta vásaná mu
ke den antéchi állo város i kardiá mu.
Thélo na mino mónos mu, tin pórta mu na kliso
sa na telióni o chrónos mu na apologithó
na po ston eaftó mu ósa tu `kriva keró.
Thélo me ton kathréfti mu apópse na milíso
ki an de me diksi íroa na ton ekdikithó
se chília dio kommátia na ton spáso na sothó.
Kápios chtipái ma egó den tu anigo
ipa se ólus pos sto ágnosto tha fígo.
Thélo na pio paréa me ti monaksiá mu
dikó mu fteksimo na ríkso stin kardiá mu.
Dódeka píge ke gavgizi ópos pánta
éna skilí ap’ tin apénanti veránta
ki egó gemízo to potíri mu ke kleo
min érthis tóra pu me ménane ta léo.
|
