|
Εμείς, τα σημερνά τα νειάτα,
με το τραγούδι πάμε όλο μπροστά,
εμείς δεν βάζουμε γραβάτα
για να ‘χουμε τα στήθια ανοιχτά,
λεφτά δεν έχουμε
μα όμως τρέχουμε για τα ιδανικά.
Είμαστε εμείς η καινούργια η εποχή,
παιδιά με γέλιο, με όνειρα και ψυχή,
τον πόνο κάνουμε φως, το τέλος αρχή.
Το τέλος αρχή.
Εμείς δουλεύουμε τη μέρα
και το βραδάκι βόλτα και φιλιά,
εικόνα είναι η μητέρα
κι ας έχουμε και μακριά μαλλιά,
διασκεδάζουμε όσα κι αν βγάζουμε
και λίγα και πολλά.
Είμαστε εμείς η καινούργια η εποχή,
παιδιά με γέλιο, με όνειρα και ψυχή,
τον πόνο κάνουμε φως, το τέλος αρχή.
Το τέλος αρχή.
Είμαστε εμείς η καινούργια η εποχή,
παιδιά με γέλιο, με όνειρα και ψυχή,
τον πόνο κάνουμε φως, το τέλος αρχή.
|
Emis, ta simerná ta niáta,
me to tragudi páme ólo brostá,
emis den vázume graváta
gia na ‘chume ta stíthia anichtá,
leftá den échume
ma ómos tréchume gia ta idaniká.
Imaste emis i kenurgia i epochí,
pediá me gélio, me ónira ke psichí,
ton póno kánume fos, to télos archí.
To télos archí.
Emis dulevume ti méra
ke to vradáki vólta ke filiá,
ikóna ine i mitéra
ki as échume ke makriá malliá,
diaskedázume ósa ki an vgázume
ke líga ke pollá.
Imaste emis i kenurgia i epochí,
pediá me gélio, me ónira ke psichí,
ton póno kánume fos, to télos archí.
To télos archí.
Imaste emis i kenurgia i epochí,
pediá me gélio, me ónira ke psichí,
ton póno kánume fos, to télos archí.
|
