Είναι κάτι δειλινά γκρίζα θλιμμένα
Που ξοδεύουν όνειρα ως την αυγή
Που με βρίσκει άλλοτε να τραγουδώ για σένα
Κι άλλοτε για τη γαμημένη μου ζωή
Εγώ αφέθηκα στων ημερών το γκρίζο
Για καιρό προσηλωμένος αδρανής
Ώσπου συνήθισα στο θλιβερό τοπίο
Ωσάν κάποια απόλαυση να έβρισκα κρυφή
Μα τα τραγούδια δε σώπασαν πότε
Λένε για τα ταξίδια που αναβάλλονται
Κι ότι αν θέλεις φεύγεις
Όποιος κι αν είν’ ο καιρός
Από όπου κι αν φυσάει ο άνεμος
Χαρακωμένος απ’ της νοσταλγίας τη λεπίδα
Τις νύχτες που τα φεγγάρια είναι μισά
Τα ίχνη μου σκεπάζονται απ’ τη σκόνη
Τη σκόνη που είναι το υλικό της λησμονιάς
Μα τα τραγούδια δε σώπασαν πότε
Λένε για τα ταξίδια που αναβάλλονται
Κι ότι αν θέλεις φεύγεις
Όποιος κι αν είν’ ο καιρός
Από όπου κι αν φυσάει ο άνεμος
|
Ine káti diliná gkríza thlimména
Pu ksodevun ónira os tin avgí
Pu me vríski állote na tragudó gia séna
Ki állote gia ti gamiméni mu zoí
Egó aféthika ston imerón to gkrízo
Gia keró prosiloménos adranís
Ώspu siníthisa sto thliveró topío
Osán kápia apólafsi na évriska krifí
Ma ta tragudia de sópasan póte
Léne gia ta taksídia pu anavállonte
Ki óti an thélis fevgis
Όpios ki an in’ o kerós
Apó ópu ki an fisái o ánemos
Charakoménos ap’ tis nostalgias ti lepída
Tis níchtes pu ta fengária ine misá
Ta íchni mu skepázonte ap’ ti skóni
Ti skóni pu ine to ilikó tis lismoniás
Ma ta tragudia de sópasan póte
Léne gia ta taksídia pu anavállonte
Ki óti an thélis fevgis
Όpios ki an in’ o kerós
Apó ópu ki an fisái o ánemos
|