Της ψυχής μου τα λούσα
το πρωί τα φορούσα
και το βράδυ σου τα `δινα φως μου.
Γιατί αν θέλεις να δίνεις
στο μηδέν δε θα μείνεις
μες στο άπειρο τούτου του κόσμου.
Σαν δυο κόκκινα χείλια
της ζωής μου κειμήλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
Του έρωτα μου τα μίλια
των βυθών τα κοχύλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
Του ουρανού μου τους θόλους
τους ορίζω πια όλους
στέγη να `χουν τα μαύρα σου μάτια.
Κι όταν φέγγουνε τ’ άστρα
της καρδιάς σου τα κάστρα
θα με πάρουν στα μπρος τα δωμάτια.
Σαν δυο κόκκινα χείλια
της ζωής μου κειμήλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
Του έρωτα μου τα μίλια
των βυθών τα κοχύλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
|
Tis psichís mu ta lusa
to pri ta forusa
ke to vrádi su ta `dina fos mu.
Giatí an thélis na dínis
sto midén de tha minis
mes sto ápiro tutu tu kósmu.
San dio kókkina chilia
tis zoís mu kimília
pár’ ta óla ke kráta ta óla.
Tu érota mu ta mília
ton vithón ta kochília
pár’ ta óla ke kráta ta óla.
Tu uranu mu tus thólus
tus orízo pia ólus
stégi na `chun ta mavra su mátia.
Ki ótan féngune t’ ástra
tis kardiás su ta kástra
tha me párun sta bros ta domátia.
San dio kókkina chilia
tis zoís mu kimília
pár’ ta óla ke kráta ta óla.
Tu érota mu ta mília
ton vithón ta kochília
pár’ ta óla ke kráta ta óla.
|