Μεσάνυχτα, πώς σ’ αγαπώ
στα ιδρωμένα μου σεντόνια
δεν κοιμάμαι
μεσάνυχτα και σαν Θεό
αυτή την ώρα σε λατρεύω,
σε φοβάμαι,
μεσάνυχτα και σαν Θεό
αυτή την ώρα σε λατρεύω,
σε φοβάμαι.
Κι είμαι μόνο ένα δάκρυ
που σταμάτησε στην άκρη
στων ματιών σου τη σιωπή
κι είμαι μόνο ένα κέρμα
που σταμάτησε στο τέρμα
της δικής σου διαδρομής.
Μεσάνυχτα, πώς σ’ αγαπώ
στην αγκαλιά σου σαν ποτάμι
ξεχειλίζω
μες στο ζεστό σου το κορμί
καρδιοχτυπώ λες και το τέλος μου
στο τέλος σου αγγίζω,
μες στο ζεστό σου το κορμί
καρδιοχτυπώ λες και το τέλος μου
στο τέλος σου αγγίζω.
Κι είμαι μόνο ένα δάκρυ
που σταμάτησε στην άκρη
στων ματιών σου τη σιωπή
κι είμαι μόνο ένα κέρμα
που σταμάτησε στο τέρμα
της δικής σου διαδρομής.
|
Mesánichta, pós s’ agapó
sta idroména mu sentónia
den kimáme
mesánichta ke san Theó
aftí tin óra se latrevo,
se fováme,
mesánichta ke san Theó
aftí tin óra se latrevo,
se fováme.
Ki ime móno éna dákri
pu stamátise stin ákri
ston matión su ti siopí
ki ime móno éna kérma
pu stamátise sto térma
tis dikís su diadromís.
Mesánichta, pós s’ agapó
stin agkaliá su san potámi
ksechilízo
mes sto zestó su to kormí
kardiochtipó les ke to télos mu
sto télos su angizo,
mes sto zestó su to kormí
kardiochtipó les ke to télos mu
sto télos su angizo.
Ki ime móno éna dákri
pu stamátise stin ákri
ston matión su ti siopí
ki ime móno éna kérma
pu stamátise sto térma
tis dikís su diadromís.
|