Δεν πιστεύω σ’ αυτά που ‘χεις πει
κάνεις συνέχεια ντρίπλες,
θέλω ν’ ακούσω αυτά που δεν είπες
αυτά που για μένα έχεις σκεφτεί.
Δεν ακούω πια υποσχέσεις
λέξεις που καίνε, που καίνε πολύ
αν θες να μείνεις πρέπει να διαλέξεις,
να σωπάσεις ή να κοιμηθείς.
Φοβάμαι, φοβάμαι να κοιμηθώ
ίσως ξυπνήσω άλλος άνθρωπος
μα αν ξυπνήσω πάλι εδώ
τι σημασία θα ‘χει το όνειρο,
τι σημασία θα ‘χει το όνειρο.
Είναι τ’ αστέρια κρεμασμένα στο κλουβί
κι είναι η αγάπη παράθυρο στον κόσμο.
Εδώ που είμαι μου λείπεις πολύ
κι αντικρίζω τα πάντα με τρόμο.
Αν θες να μείνει πρέπει να μου το πεις
και όχι να κρύβεις αυτό το λουλούδι.
Είναι το όνειρο μια ακόμα ευχή
που όταν ξυπνήσεις θα γίνει τραγούδι
|
Den pistevo s’ aftá pu ‘chis pi
kánis sinéchia ntríples,
thélo n’ akuso aftá pu den ipes
aftá pu gia ména échis skefti.
Den akuo pia iposchésis
léksis pu kene, pu kene polí
an thes na minis prépi na dialéksis,
na sopásis í na kimithis.
Fováme, fováme na kimithó
ísos ksipníso állos ánthropos
ma an ksipníso páli edó
ti simasía tha ‘chi to óniro,
ti simasía tha ‘chi to óniro.
Ine t’ astéria kremasména sto kluví
ki ine i agápi paráthiro ston kósmo.
Edó pu ime mu lipis polí
ki antikrízo ta pánta me trómo.
An thes na mini prépi na mu to pis
ke óchi na krívis aftó to luludi.
Ine to óniro mia akóma efchí
pu ótan ksipnísis tha gini tragudi
|