Τον κόσμο τον αντέχουμε
γιατί μας διάλεξε
και στα χέρια μας πετράδι
το απόλυτο σκοτάδι
σαν κισσός που γύρω απλώνει
μας ενώνει.
Πέφτει πάνω μας του χρόνου η σκιά
μας γελά και μας δροσίζει
μας κερδίζει.
Τα λάθη μας τα αρχοντικά
τα σταυρωτικά φιλιά
οι συνήθειες, οι βδέλλες
οι μεταξωτές κορδέλες
πριν αλέκτωρ τρεις λαλήσει
θα ‘χουν σβήσει.
Μα κάτι από μας
τα λόγια της καρδιάς
ψιθυρίσματα θα γίνουν
και θα μείνουν.
|
Ton kósmo ton antéchume
giatí mas diálekse
ke sta chéria mas petrádi
to apólito skotádi
san kissós pu giro aplóni
mas enóni.
Péfti páno mas tu chrónu i skiá
mas gelá ke mas drosízi
mas kerdízi.
Ta láthi mas ta archontiká
ta stavrotiká filiá
i siníthies, i vdélles
i metaksotés kordéles
prin aléktor tris lalísi
tha ‘chun svísi.
Ma káti apó mas
ta lógia tis kardiás
psithirísmata tha ginun
ke tha minun.
|