|
Ήπιαμε απόψε το φεγγάρι
με τα παιδιά στη γειτονιά
κι ύστερα γίναμε ζευγάρι
σε καμαρούλα μια σταλιά.
Βγήκαμε βόλτα στην πλατεία
είπαμε στο άγαλμα ένα γεια
δεν είναι η αγάπη αμαρτία
για να φιλιόμαστε κρυφά.
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια
βρέξαν την στράτα μας φωτιές
μα αντηχούν τα μεσημέρια
τραγούδια που δεν ξέρουν εποχές.
Πάνω στην πέτρα τ’ όνομά σου
χάραξα για να μη σβηστεί
μάτια μου θα ‘ναι όλα δικά σου
για μια ζωή κι άλλη μισή.
Χάντρες σου πέρασα στο χέρι
κόκκινες πράσινες και μπλε,
θα μ’ αγαπάς του χρόνου ποιος το ξέρει;
Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ.
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια
βρέξαν τη στράτα μας φωτιές
μα αντηχούν τα μεσημέρια
τραγούδια που δεν ξέρουν εποχές.
|
Ήpiame apópse to fengári
me ta pediá sti gitoniá
ki ístera giname zevgári
se kamarula mia staliá.
Ogíkame vólta stin platia
ipame sto ágalma éna gia
den ine i agápi amartía
gia na filiómaste krifá.
Pérasan tósa kalokeria
vréksan tin stráta mas fotiés
ma antichun ta mesiméria
tragudia pu den ksérun epochés.
Páno stin pétra t’ ónomá su
cháraksa gia na mi svisti
mátia mu tha ‘ne óla diká su
gia mia zoí ki álli misí.
Chántres su pérasa sto chéri
kókkines prásines ke ble,
tha m’ agapás tu chrónu pios to kséri;
Aftó de tha to máthume poté.
Pérasan tósa kalokeria
vréksan ti stráta mas fotiés
ma antichun ta mesiméria
tragudia pu den ksérun epochés.
|
