Είπαμε τα λόγια,
τα λόγια μας, τα λόγια τα πικρά.
που μας σκοτώσαν κάθε μας χαρά.
Πάγωσαν τα χείλη
που κάποτε είχαν λόγια να μας πουν
σφίχτηκαν και τώρα δεν μιλούν.
Χωρίς εξήγηση, χωρίς παράπονο
το δρόμο πήραμε το σκοτεινό.
Τ’ αστέρια χάθηκαν και δεν μας λυπήθηκαν
κι άφησαν το φεγγάρι ορφανό.
Θόλωσαν τα μάτια
κι άρχισε μαζί τους η βροχή
και βούρκωσε κι η μαύρη μας ψυχή.
Δώσαμε τα χέρια,
τα χέρια μας, τα χέρια μια βραδιά
και πέθανε η αγάπη στην καρδιά.
Χωρίς εξήγηση, χωρίς παράπονο
το δρόμο πήραμε το σκοτεινό.
Τ’ αστέρια χάθηκαν και δεν μας λυπήθηκαν
κι άφησαν το φεγγάρι ορφανό.
|
Ipame ta lógia,
ta lógia mas, ta lógia ta pikrá.
pu mas skotósan káthe mas chará.
Págosan ta chili
pu kápote ichan lógia na mas pun
sfíchtikan ke tóra den milun.
Chorís eksígisi, chorís parápono
to drómo pírame to skotinó.
T’ astéria cháthikan ke den mas lipíthikan
ki áfisan to fengári orfanó.
Thólosan ta mátia
ki árchise mazí tus i vrochí
ke vurkose ki i mavri mas psichí.
Dósame ta chéria,
ta chéria mas, ta chéria mia vradiá
ke péthane i agápi stin kardiá.
Chorís eksígisi, chorís parápono
to drómo pírame to skotinó.
T’ astéria cháthikan ke den mas lipíthikan
ki áfisan to fengári orfanó.
|