|
Άντε και φύγαμε σ’ άγνωστα μέρη,
κανείς μας δεν ξέρει πού πάμε, παιδιά·
ποτέ δε ρωτάμε πού βγαίνει ο ήλιος,
ποτέ δε ρωτάμε ποιο δρόμο τραβά.
Άντε και φύγαμε σ’ άγνωστα μέρη,
άντε και φύγαμε, πάμε παιδιά.
Κάθε ξημέρωμα που ξεκινάμε
το αγαπάμε και μας αγαπά·
δεν μας τρομάζουνε τ’ ανεμοβρόχια,
μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά.
Άντε και φύγαμε …
Ένας στην πρύμνη, άλλος στην πλώρη
και το καράβι μας πάει μπροστά·
δεν έχει ναύτες και καπετάνιο
και δε γυρεύει να πιάσει στεριά.
Άντε και φύγαμε …
Κι όταν η νύχτα τα δίχτυα απλώνει
όλη η παρέα μας μια αγκαλιά·
δεν έχουμε όνειρα, λύπες κι ελπίδες,
ζούμε, υπάρχουμε σαν τα πουλιά.
Άντε και φύγαμε …
|
Άnte ke fígame s’ ágnosta méri,
kanis mas den kséri pu páme, pediá·
poté de rotáme pu vgeni o ílios,
poté de rotáme pio drómo travá.
Άnte ke fígame s’ ágnosta méri,
ánte ke fígame, páme pediá.
Káthe ksiméroma pu ksekináme
to agapáme ke mas agapá·
den mas tromázune t’ anemovróchia,
mésa sto prógramma ine ki aftá.
Άnte ke fígame …
Έnas stin prímni, állos stin plóri
ke to karávi mas pái brostá·
den échi naftes ke kapetánio
ke de girevi na piási steriá.
Άnte ke fígame …
Ki ótan i níchta ta díchtia aplóni
óli i paréa mas mia agkaliá·
den échume ónira, lípes ki elpídes,
zume, ipárchume san ta puliá.
Άnte ke fígame …
|
