|
Μακρά τον ο Ρωτόκριτος από την Αρετούσα
τα μάτια που ‘χε στην καρδιά, πάντα την εθωρούσα
Έθώρειε τη που βρίσκουντο, ταχύ, νύχτα, αποσπέρα
που δεν την ήβλεπε με μάτια την ημέρα
Ωσά ζαβός και πελελός πάντα ’στεκε κι εθώρει
τον τόπο που επορεύγετον η πλουμισμένη κόρη
εξόμπλιαζε καθημερνα εις την καρδιά του μέσα
κείνες τσι τόσες ομορφιές όπου τον επλανέσα
Τα μάτια δεν καλοθωρού στο μάκρεμα του τόπου
μα πιο μακρά και πιο καλά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου
Εκείνη βλέπει στα μακρά και στα κοντά γνωρίζει
και σ’ έναν τόπο βρίσκεται κι εισέ πολλούς γυρίζει.
|
Makrá ton o Rotókritos apó tin Aretusa
ta mátia pu ‘che stin kardiá, pánta tin ethorusa
Έthórie ti pu vrískunto, tachí, níchta, apospéra
pu den tin ívlepe me mátia tin iméra
Osá zavós ke pelelós pánta ’steke ki ethóri
ton tópo pu eporevgeton i plumisméni kóri
eksóbliaze kathimerna is tin kardiá tu mésa
kines tsi tóses omorfiés ópu ton eplanésa
Ta mátia den kalothoru sto mákrema tu tópu
ma pio makrá ke pio kalá thori i kardiá t’ anthrópu
Ekini vlépi sta makrá ke sta kontá gnorízi
ke s’ énan tópo vrískete ki isé pollus girízi.
|
