|
Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί
στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή
τότε γύρισα και σου ’πα γι’ άλλους είναι το κρασί
γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ
Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς
απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά
μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί
από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί
|
Ton keró pu m’ agapuses me rotás éna pri
stin kuvénta mas epáno t’ ine árage i zoí
tóte girisa ke su ’pa gi’ állus ine to krasí
gi’ állus dóksa gi’ állus pluti ma gia ména ise esí
Tóra pu állakse i kardiá su ki énan állo agapás
aporis mu len akómi i dikí mu pos chtipá
mípos tácha san ki eména den in’ ánthropi polli
apó mésa pethaméni ke apókso zontani
|
