Εγώ είμαι γιος της αστραπής,
κι είμαι τραγούδι της βροχής
και τ’ ουρανού δραπέτης…
Κι ήρθα πρωί μιας Κυριακής
να ζήσω πάθη μιας ζωής
στα βιαστικά σαν κλέφτης…
Και να εγώ ο δυνατός
μπροστά σου έγινα μικρός,
μπρος τη δική σου αγάπη…
Έριξα σώμα και καρδιά
μες του φιλιού σου τη φωτιά,
έγινα όλος στάχτη…
Εγώ έχω φίλους τα πουλιά
και ξέρω να πετώ ψηλά,
να ξεγελώ θανάτους…
Και να κερνάω τους καημούς
νερό και δάκρυ ποταμούς
να πίνουν άσπρο πάτο..
|
Egó ime gios tis astrapís,
ki ime tragudi tis vrochís
ke t’ uranu drapétis…
Ki írtha pri mias Kiriakís
na zíso páthi mias zoís
sta viastiká san kléftis…
Ke na egó o dinatós
brostá su égina mikrós,
bros ti dikí su agápi…
Έriksa sóma ke kardiá
mes tu filiu su ti fotiá,
égina ólos stáchti…
Egó écho fílus ta puliá
ke kséro na petó psilá,
na ksegeló thanátus…
Ke na kernáo tus kaimus
neró ke dákri potamus
na pínun áspro páto..
|