|
Στην πλατεία την Ομόνοια
σέρνεις τα είκοσι σου
χρόνια
πας με όποιον σου γνέφει
το νήμα του κορμιού σου γνέθει
Σπασμένο ειν’ απόψε το φεγγάρι
κι εσύ κάτω από κόκκινο φανάρι
τον έρωτα πουλάς όταν νυχτώσει
κι οι αγοραστές σου είναι τόσοι!
Σε δωμάτια δίχως φώτα
γέρνεις στα βρώμικά σου χνώτα
ψεύτικοι ‘ναι και οι πόθοι
και που να βρεις καρδιά να νιώθει
|
Stin platia tin Omónia
sérnis ta ikosi su
chrónia
pas me ópion su gnéfi
to níma tu kormiu su gnéthi
Spasméno in’ apópse to fengári
ki esí káto apó kókkino fanári
ton érota pulás ótan nichtósi
ki i agorastés su ine tósi!
Se domátia díchos fóta
gérnis sta vrómiká su chnóta
pseftiki ‘ne ke i póthi
ke pu na vris kardiá na nióthi
|
