|
Το καλοκαιράκι, στη ακρογυαλιά
μέσα στο νεράκι, πλέουμ’ αγκαλιά.
Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά
δός μου ένα φιλάκι, κι έλα πιό κοντά.
Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ
μόνοι πάνω στη γή
Οοο… μόνοι στη γή.(χ2)
Ηταν η Αθήνα, κόμπος στο λαιμό
νέφος και ρουτίνα, και άχγος τρομερό.
Δώς μου ένα τσιγάρο, δώς μου και φωτιά
Θε μου θα σε πάρω, στην καυτή την αμμουδιά.
Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ
μόνοι πάνω στη γή
Οοο… μόνοι στη γή.(χ2)
Τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί
και τόνειρο σκορπάει, στου γραφείου τη βουή.
Πετάγομαι ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς
σ’ ακούω σάν χαμένος, το ρεφραίν να τραγουδάς.
Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ
μόνοι πάνω στη γή
Οοο… μόνοι στη γή.(χ4)
|
To kalokeráki, sti akrogialiá
mésa sto neráki, pléum’ agkaliá.
Péfti to vradáki, piáni i drosiá
dós mu éna filáki, ki éla pió kontá.
Egó ki esí, esí ki egó
móni páno sti gí
Ooo… móni sti gí.(ch2)
Itan i Athína, kóbos sto lemó
néfos ke rutína, ke áchgos tromeró.
Dós mu éna tsigáro, dós mu ke fotiá
The mu tha se páro, stin kaftí tin ammudiá.
Egó ki esí, esí ki egó
móni páno sti gí
Ooo… móni sti gí.(ch2)
Tiléfono chtipái, vuliázi to nisí
ke tóniro skorpái, stu grafiu ti vuí.
Petágome idroménos, dulevis ke gelás
s’ akuo sán chaménos, to refren na tragudás.
Egó ki esí, esí ki egó
móni páno sti gí
Ooo… móni sti gí.(ch4)
|
