|
Την άδεια σου ζήτησα και μπήκα
μες στην καρδιά σου για να ζήσω.
Μα εσύ με κάνεις να σωπαίνω,
απορώ πως δεν μπορώ να σε μισήσω…
Ακούω να τραγουδάνε τ’ αηδόνια
και σκέφτομαι πως πέρασαν τα χρόνια.
Τόσα χαμόγελα και άλλα τόσα είδα,
μα το δικό σου ήταν η παγίδα…
Αν έχεις καρδιά
μου φτάνει εμένα η μισή.
Ποιος το μπορεί
χωρίς αγάπη να ζει;
Τα όνειρά μου χρόνια τώρα
η θύμησή σου μόνο τα στεγάζει.
Το μόνο που ‘μεινε όπως πρώτα,
η αγάπη μου ν’ αναστενάζει.
|
Tin ádia su zítisa ke bíka
mes stin kardiá su gia na zíso.
Ma esí me kánis na sopeno,
aporó pos den boró na se misíso…
Akuo na tragudáne t’ aidónia
ke skéftome pos pérasan ta chrónia.
Tósa chamógela ke álla tósa ida,
ma to dikó su ítan i pagida…
An échis kardiá
mu ftáni eména i misí.
Pios to bori
chorís agápi na zi;
Ta ónirá mu chrónia tóra
i thímisí su móno ta stegázi.
To móno pu ‘mine ópos próta,
i agápi mu n’ anastenázi.
|
