Όποιον να κοιτάξω τη μορφή σου παίρνει
Τη φωνή σου νιώθω όποιος μου μιλά
Όποιον να φωνάξω τ’ όνομά σου παίρνει
Ό,τι και να γίνει βρίσκεσαι μπροστά
Κι ανακαλύπτω την καρδιά μου την ψυχή μου
Καράβι ακυβέρνητο στα χέρια σου
Κι εγκαταλείπω το μυαλό μου τη ζωή μου
Στις φλόγες που ανάβουν τα νυχτέρια σου
Όταν σε βλέπω στα μάτια
Ο κόσμος μικραίνει και σβήνει
Εσύ μονάχα υπάρχεις για μένα
Την ώρα εκείνη
Είσαι το τραγούδι στα παράπονά μου
Γέλιο μου δροσιά μου δάκρυ μου ζεστό
Είσαι ένας δρόμος μες στα δειλινά μου
Συντροφιά της νύχτας κι άδειο πρωινό
|
Όpion na kitákso ti morfí su perni
Ti foní su niótho ópios mu milá
Όpion na fonákso t’ ónomá su perni
Ό,ti ke na gini vrískese brostá
Ki anakalípto tin kardiá mu tin psichí mu
Karávi akivérnito sta chéria su
Ki egkatalipo to mialó mu ti zoí mu
Stis flóges pu anávun ta nichtéria su
Όtan se vlépo sta mátia
O kósmos mikreni ke svíni
Esí monácha ipárchis gia ména
Tin óra ekini
Ise to tragudi sta paráponá mu
Gelio mu drosiá mu dákri mu zestó
Ise énas drómos mes sta diliná mu
Sintrofiá tis níchtas ki ádio prinó
|