Το φιλί γυαλί που ράγισε,
τ’ ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.
Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του.
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
και μετά το γεια μαρτύριο.
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα…
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
Το φιλί γυαλί που θάμπωσε,
στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί, το ναι, τα βήματα.
Το γιατί χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο…
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα…
Τελικά η ζωή τρία γράμματα
|
To filí gialí pu rágise,
t’ akrivá su mátia kathreftízontas
ke metá i chará nafágise,
sa vithós mazí ki orízontas.
To kormí ki i ormí mistírio,
dachtilídi mavro me tin pétra tu.
Pios kaimós chorái sta métra tu
ke metá to gia martírio.
Sto ónomá su Anastasía,
kremasména les chília támata,
san panárcheo fos
mes ti níchta me ta klámata…
Teliká i zoí tría grámmata.
To filí gialí pu thábose,
sta almirá mas lógia ke ta kímata
ke metá i foní dinámose,
to mazí, to ne, ta vímata.
To giatí chartí tetrágono,
me svisména chrónia perithória,
mu zitá i psichí su ória,
ma to chóma igró ke ágono…
Sto ónomá su Anastasía,
kremasména les chília támata,
san panárcheo fos
mes ti níchta me ta klámata…
Teliká i zoí tría grámmata
|