|
Στου έρωτα το πρώτο αχ! καράβι κέντησα
πήρα το δρόμο του Σεβάχ, στον κόσμο αρμένισα,
μαργαριτάρι και λωτός ήσουν στο Μόλυβο,
μια στο βυθό να σε ζητώ και μια στον Όλυμπο.
Στο Ταζ Μαχάλ και στο Ντεπό άγκυρα έριξα
στη γέφυρα των στεναγμών τα δάκρυα μέτρησα,
στην αγκαλιά μιας ξωτικιάς αποκοιμήθηκα,
ήπια νερό της λησμονιάς και σε θυμήθηκα.
Δώσ’ μου το ρίγος το παλιό δίχως καμώματα
κι αν θα `μαι λίγος, θα χαθώ τα ξημερώματα.
Ήρθε μια Άνοιξη μικρή και μαραζιάρικη
και στην εξέδρα την πικρή λόγοι δεκάρικοι,
ξενυχτισμένες διαδρομές που πήγαν άδικα,
για να κλειστούν στα ρετιρέ και στα τρελάδικα.
Κούκος μονός σ’ ένα ταμπλό τον πόνο ξόρκισα
χρόνια πληρώνω και χρωστώ, κι ας λες πως ξόφλησα,
βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά να δω τη θάλασσα,
άλλαξα μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξα.
Δώσ’ μου το ρίγος το παλιό δίχως καμώματα
κι αν θα `μαι λίγος, θα χαθώ τα ξημερώματα.
|
Stu érota to próto ach! karávi kéntisa
píra to drómo tu Sevách, ston kósmo arménisa,
margaritári ke lotós ísun sto Mólivo,
mia sto vithó na se zitó ke mia ston Όlibo.
Sto Taz Machál ke sto Ntepó ágkira ériksa
sti géfira ton stenagmón ta dákria métrisa,
stin agkaliá mias ksotikiás apokimíthika,
ípia neró tis lismoniás ke se thimíthika.
Dós’ mu to rígos to palió díchos kamómata
ki an tha `me lígos, tha chathó ta ksimerómata.
Ήrthe mia Άniksi mikrí ke maraziáriki
ke stin eksédra tin pikrí lógi dekáriki,
ksenichtisménes diadromés pu pígan ádika,
gia na klistun sta retiré ke sta treládika.
Kukos monós s’ éna tabló ton póno ksórkisa
chrónia pliróno ke chrostó, ki as les pos ksóflisa,
vgále ta mavra su gialiá na do ti thálassa,
állaksa métra ke stathmá, kaimó den állaksa.
Dós’ mu to rígos to palió díchos kamómata
ki an tha `me lígos, tha chathó ta ksimerómata.
|
