Από τη Σμύρνη είμαι εγώ
Και κράτησα το κάστρο
Κάνω τον πόνο μου χορό
Και την καρδιά μου άστρο
Βγήκε τ’ αηδόνι στη φωνή
Και τραγουδάει και λέει
Πέφτει στη γη μας το φιλί
Κι η προσευχή θα κλαίει
Χίλια χρονιά, πόσα χρονιά, πόσα κλάματα
Μα η ζωή γεννιέται πάντα, στα χαλάσματα
Μα η ζωή γεννιέται πάντα, στα χαλάσματα
Χίλια χρονιά, πόσα χρονιά, πόσα κλάματα
Από τη Σμύρνη άρχισα
Να νιώθω την αγάπη
Έβγαλα βάρκα με πανιά
Να κολυμπάει στο δάκρυ
Στα καλντερίμια οι καπνοί
Το κόκκινο στο χώμα
Χόρτασε ο κόσμος λησμονιά
Μα εγώ θυμάμαι ακόμα
|
Apó ti Smírni ime egó
Ke krátisa to kástro
Káno ton póno mu choró
Ke tin kardiá mu ástro
Ogíke t’ aidóni sti foní
Ke tragudái ke léi
Péfti sti gi mas to filí
Ki i prosefchí tha klei
Chília chroniá, pósa chroniá, pósa klámata
Ma i zoí genniéte pánta, sta chalásmata
Ma i zoí genniéte pánta, sta chalásmata
Chília chroniá, pósa chroniá, pósa klámata
Apó ti Smírni árchisa
Na niótho tin agápi
Έvgala várka me paniá
Na kolibái sto dákri
Sta kalnterímia i kapni
To kókkino sto chóma
Chórtase o kósmos lismoniá
Ma egó thimáme akóma
|