Δε ρώτησες τόσον καιρό για μένα
πώς πέρασα, τρελή, στην ξενιτιά
σ’ αγάπησα, δυστύχησα για σένα
και σέρνομαι, κακούργα, μακριά
Τα βάσανά μου μ’ έριξαν στα ξένα
και μ’ έχουν της ζωής κατάδικο
αχάριστη, δεν πόνεσες για μένα
κι αυτό το βρίσκω να `ναι άδικο
Μου είπανε πως ζεις ευτυχισμένη
θεότρελη, στα πλούτη κολυμπάς
μα μια κατάρα πάντα θα σε δέρνει
του προδομένου ο πόνος της καρδιάς
|
De rótises tóson keró gia ména
pós pérasa, trelí, stin ksenitiá
s’ agápisa, distíchisa gia séna
ke sérnome, kakurga, makriá
Ta vásaná mu m’ ériksan sta kséna
ke m’ échun tis zoís katádiko
acháristi, den póneses gia ména
ki aftó to vrísko na `ne ádiko
Mu ipane pos zis eftichisméni
theótreli, sta pluti kolibás
ma mia katára pánta tha se dérni
tu prodoménu o pónos tis kardiás
|