|
Εσύ με τη φωτιά
εγώ με τον καπνό
ό,τι είμαστε
ό,τι είμαστε το καίμε
Να μάθεις ν’ αγαπάς
Να μάθω ν’ αγαπώ
και ύστερα
πιο ύστερα τα λέμε
Είναι εύκολη η απόφαση
να ζούμε χωριστά
μα πώς να τη σηκώσουμε
δυο άνθρωποι μετά
Τι γίνεται
πες μου τι γίνεται
τα βράδια όταν πέφτει η μοναξιά
Βρέξε ουρανέ εγωισμό
να μη με δει που κλαίω
ναι, να μη με δει στο σπαραγμό
αυτόν τον τελευταίο
Βρέξε ουρανέ ωκεανό
ωκεανό να ‘χω να κρύβομαι
να ‘χω να κρύβομαι
Βρέξε ουρανέ εγωισμό
να μη με δει που κλαίω
κι όπως θα μου λέει για χωρισμό
«εντάξει» να της λέω
Βρέξε ουρανέ ωκεανό
να μη φανώ που υποκρίνομαι
Δεν άξιζα, μου λες
δεν άξιζες, θα πω
οι λέξεις μας στα σώματα χτυπάνε
Να μάθεις ν’ αγαπάς
Να μάθω ν’ αγαπώ
Να ξέραμε τα λόγια να μετράμε
|
Esí me ti fotiá
egó me ton kapnó
ó,ti imaste
ó,ti imaste to keme
Na máthis n’ agapás
Na mátho n’ agapó
ke ístera
pio ístera ta léme
Ine efkoli i apófasi
na zume choristá
ma pós na ti sikósume
dio ánthropi metá
Ti ginete
pes mu ti ginete
ta vrádia ótan péfti i monaksiá
Orékse urané egismó
na mi me di pu kleo
ne, na mi me di sto sparagmó
aftón ton telefteo
Orékse urané okeanó
okeanó na ‘cho na krívome
na ‘cho na krívome
Orékse urané egismó
na mi me di pu kleo
ki ópos tha mu léi gia chorismó
«entáksi» na tis léo
Orékse urané okeanó
na mi fanó pu ipokrínome
Den áksiza, mu les
den áksizes, tha po
i léksis mas sta sómata chtipáne
Na máthis n’ agapás
Na mátho n’ agapó
Na ksérame ta lógia na metráme
|
