Η βροχή
στο δρόμο θυμώνει
σιωπή
στο σπίτι ξαπλώνει
έξω νυχτώνει, το φως τελειώνει
κι η νύχτα αγκαλιάζει
ένα παιδί.
Βροχή, τα σύννεφα τρέχουν
ψηλά τα χιόνια αντέχουν
η νύχτα ξαπλώνει
το κρύο παγώνει
στο χώμα τρυπώνει
ένα κορμί.
Μέσα μου κάπου βαθιά
ο ήλιος με λιώνει
άσπρα σεντόνια η σελήνη σου
ψύχρα απλώνει.
Κι εσύ, σαν τζάμι θολώνεις
δειλά το χέρι απλώνεις
η βροχή δυναμώνει
η νύχτα τελειώνει
στο κρύο παγώνει
σιωπή.
|
I vrochí
sto drómo thimóni
siopí
sto spíti ksaplóni
ékso nichtóni, to fos telióni
ki i níchta agkaliázi
éna pedí.
Orochí, ta sínnefa tréchun
psilá ta chiónia antéchun
i níchta ksaplóni
to krío pagóni
sto chóma tripóni
éna kormí.
Mésa mu kápu vathiá
o ílios me lióni
áspra sentónia i selíni su
psíchra aplóni.
Ki esí, san tzámi tholónis
dilá to chéri aplónis
i vrochí dinamóni
i níchta telióni
sto krío pagóni
siopí.
|