Σαν το δέντρο που λυγίζει απ’ τον αέρα
η ψυχή μου κομματιάστηκε απο σένα
Τι κι αν σου `δωσα καρδιά χαρά και ελπίδα
εγώ μόνο την απόρριψή σου πήρα
Είμαι Δευτέρα βροχερή κι εσύ του ήλιου Κυριακή
πως να σε φτάσω και να αγγίξω τα ονειρά σου
Είσαι μια θάλασσα εσύ που με το κύμα της μπορεί
να καταστρέψει τη ζωή μου στη στιγμή
Σαν μια σφαίρα που τον στόχο της γυρεύει
η ζωή μου από σένα κινδυνεύει
Στο κατώφλι της παράνοιας περνάω
γιατί μόνο εγώ ξέρω να αγαπάω
Είμαι Δευτέρα βροχερή κι εσύ του ήλιου Κυριακή
πως να σε φτάσω και να αγγίξω τα ονειρά σου
Είσαι μια θάλασσα εσύ που με το κύμα της μπορεί
να καταστρέψει τη ζωή μου στη στιγμή
|
San to déntro pu ligizi ap’ ton aéra
i psichí mu kommatiástike apo séna
Ti ki an su `dosa kardiá chará ke elpída
egó móno tin apórripsí su píra
Ime Deftéra vrocherí ki esí tu íliu Kiriakí
pos na se ftáso ke na angikso ta onirá su
Ise mia thálassa esí pu me to kíma tis bori
na katastrépsi ti zoí mu sti stigmí
San mia sfera pu ton stócho tis girevi
i zoí mu apó séna kindinevi
Sto katófli tis paránias pernáo
giatí móno egó kséro na agapáo
Ime Deftéra vrocherí ki esí tu íliu Kiriakí
pos na se ftáso ke na angikso ta onirá su
Ise mia thálassa esí pu me to kíma tis bori
na katastrépsi ti zoí mu sti stigmí
|