|
Υπάρχω κι όμως λόγος δεν υπάρχει
αφού εμείς δεν είμαστε μαζί
του πόνου είναι άνιση η μάχη
κι εσένα συναντώ κάποια στιγμή
και μου ζητάς εσύ να σε ξεχάσω
μα δε ρωτάς εγώ αν σ’ αγαπώ
το βλέμμα μου γυρίζω πριν να κλάψω
στα χέρια μου δυο δάκρυα κρατώ
Δυο σπασμένα ποτήρια
μες στα χέρια μου έσφιγγα
με μάτωναν πονούσα μα μπροστά σου δεν έκλαιγα
Στην παλάμη το δάκρυ
την αγάπη μου σκότωσες
κι η ψυχή που πονούσε σ’ αγαπάω σου φώναζε
Υπάρχω κι όμως λόγος δεν υπάρχει
κι αισθάνομαι πως είμαι στο κενό
ο έρωτας το όνομά σου θα ’χει
και στη καρδιά μου θα σε συναντώ
Μπρος στο καθρέφτη είπα να ξεχάσω
τον εαυτό μου όμως ξεγελώ
στον γκρίζο ουρανό φωτιές θ’ ανάψω
θα σβήσω με δυο δάκρυα απ’ τον καημό
|
Ipárcho ki ómos lógos den ipárchi
afu emis den imaste mazí
tu pónu ine ánisi i máchi
ki eséna sinantó kápia stigmí
ke mu zitás esí na se ksecháso
ma de rotás egó an s’ agapó
to vlémma mu girízo prin na klápso
sta chéria mu dio dákria krató
Dio spasména potíria
mes sta chéria mu ésfinga
me mátonan ponusa ma brostá su den éklega
Stin palámi to dákri
tin agápi mu skótoses
ki i psichí pu ponuse s’ agapáo su fónaze
Ipárcho ki ómos lógos den ipárchi
ki esthánome pos ime sto kenó
o érotas to ónomá su tha ’chi
ke sti kardiá mu tha se sinantó
Bros sto kathréfti ipa na ksecháso
ton eaftó mu ómos ksegeló
ston gkrízo uranó fotiés th’ anápso
tha svíso me dio dákria ap’ ton kaimó
|
