|
Αυτή τη νύχτα μείνε
να τα πούμε τελειωτικά.
Ζωή αυτή δεν είναι
να γυρίσεις μ’ άλλες μυστικά.
Είμ’ από τη Θεσσαλονίκη
κι ο άντρας θέλω να μου ανήκει
ωραία, τίμια και αποκλειστικά.
Το πανωφόρι μου το δίνω, αγόρι μου,
μα την αγάπη μου μη μου αγγίξουνε.
Τράβα τη στράτα σου, ζήσε τα νιάτα σου
και δάκρυ δάκρυ μου όλα θα λήξουνε.
Μπορεί να σ’ αγαπάω,
μα δεν πρόκειται να το δεχτώ
τα χείλη που φιλάω
μ’ άλλα χείλη να τα μοιραστώ.
Είμ’ από τη Θεσσαλονίκη
και στην καρδιά σου με το νοίκι
δεν το ανέχομαι να μείνω ούτε λεπτό.
|
Aftí ti níchta mine
na ta pume teliotiká.
Zoí aftí den ine
na girísis m’ álles mistiká.
Im’ apó ti Thessaloníki
ki o ántras thélo na mu aníki
orea, tímia ke apoklistiká.
To panofóri mu to díno, agóri mu,
ma tin agápi mu mi mu angiksune.
Tráva ti stráta su, zíse ta niáta su
ke dákri dákri mu óla tha líksune.
Bori na s’ agapáo,
ma den prókite na to dechtó
ta chili pu filáo
m’ álla chili na ta mirastó.
Im’ apó ti Thessaloníki
ke stin kardiá su me to niki
den to anéchome na mino ute leptó.
|
