Είμαι εγώ, που στο τηλέφωνο σου έβαλα τραγούδια
είμαι εγώ, που γιόρταζες και σου ‘στειλα λουλούδια
είμαι εγώ, που μ’ αποφεύγεις και με βρίζεις
ο κακός που νομίζεις
είμαι εγώ
Είμαι εγώ που σε παίρνω τηλέφωνο
που μου λείπεις και ψάχνω διέξοδο
είμαι εγώ που ακόμα δεν ξέχασα
είμαι εγώ που πονάω που σ’ έχασα
είμαι εγώ.
Είμαι εγώ, που σε γυρεύω και πονώ απεγνωσμένα
είμαι εγώ, που σ’ αγαπάω και που ζω μόνο για σένα
είμαι εγώ, που μ’ αποφεύγεις και με βρίζεις
ο κακός που νομίζεις
είμαι εγώ.
Είμαι εγώ που σε παίρνω τηλέφωνο
που μου λείπεις και ψάχνω διέξοδο
είμαι εγώ που ακόμα δεν ξέχασα
είμαι εγώ που πονάω που σ’ έχασα
είμαι εγώ.
|
Ime egó, pu sto tiléfono su évala tragudia
ime egó, pu giórtazes ke su ‘stila luludia
ime egó, pu m’ apofevgis ke me vrízis
o kakós pu nomízis
ime egó
Ime egó pu se perno tiléfono
pu mu lipis ke psáchno diéksodo
ime egó pu akóma den kséchasa
ime egó pu ponáo pu s’ échasa
ime egó.
Ime egó, pu se girevo ke ponó apegnosména
ime egó, pu s’ agapáo ke pu zo móno gia séna
ime egó, pu m’ apofevgis ke me vrízis
o kakós pu nomízis
ime egó.
Ime egó pu se perno tiléfono
pu mu lipis ke psáchno diéksodo
ime egó pu akóma den kséchasa
ime egó pu ponáo pu s’ échasa
ime egó.
|