Τηλέφωνο παίρνεις και γράμματα στέλνεις,
λουλούδια μου φέρνεις και δώρα ακριβά.
Και θες να με πείσεις, μα πώς να με ρίξεις
και να με τυλίξεις με κόλπα γνωστά;
Είν’ αργά, είν’ αργά,
τώρα πια σ’ έχω μάθει,
είν’ αργά, είν’ αργά.
Μα είν’ αργά, είν’ αργά
για τα ίδια τα λάθη.
Είν’ αργά, είν’ αργά.
Χωρίς εισιτήρια, χωρίς διαβατήρια
μου τάζεις ταξίδια και άλλα πολλά.
Τον κόσμο μου τάζεις, γιατί με ταράζεις;
Τα πράγματα είναι, μωρό μου, απλά:
Είν’ αργά, είν’ αργά,
τώρα πια σ’ έχω μάθει.
Είν’ αργά, είν’ αργά.
Μα είν’ αργά, είν’ αργά
για τα ίδια τα λάθη.
Είν’ αργά, είν’ αργά.
|
Tiléfono pernis ke grámmata stélnis,
luludia mu férnis ke dóra akrivá.
Ke thes na me pisis, ma pós na me ríksis
ke na me tilíksis me kólpa gnostá;
In’ argá, in’ argá,
tóra pia s’ écho máthi,
in’ argá, in’ argá.
Ma in’ argá, in’ argá
gia ta ídia ta láthi.
In’ argá, in’ argá.
Chorís isitíria, chorís diavatíria
mu tázis taksídia ke álla pollá.
Ton kósmo mu tázis, giatí me tarázis;
Ta prágmata ine, moró mu, aplá:
In’ argá, in’ argá,
tóra pia s’ écho máthi.
In’ argá, in’ argá.
Ma in’ argá, in’ argá
gia ta ídia ta láthi.
In’ argá, in’ argá.
|