|
Άρχιζε για μένα ο κόσμος
μπρος στα σκαλοπάτια σου
μέσα στα μάτια σου
Η ζωή μου ξαγρυπνούσε
μπρος στο παραθύρι σου
το σκοτεινό
Ώσπου άρπαξε μια νύχτα
η φωτιά το στόμα σου
και τ’ άγιο σώμα σου
κάποιος άλλος το φιλούσε
και σεργιάνι το ‘βγαζε στον ουρανό
Δεν το μπορείς όσο κι αν θες να με ξεχάσεις
Δεν το μπορώ ό,τι κι αν πω να σ’ αρνηθώ
Δεν το μπορείς να γίνεις χτες και να περάσεις
Δεν το μπορώ με τον καημό να μετρηθώ
Είχα το μικρό σου χέρι
άστρο και φεγγάρι μου
προσκυνητάρι μου
Μάζευα τα δάκρυά σου
και φιλιά σου
τα ‘στελνα το δειλινό
Ώσπου ήρθε κάποια νύχτα
κι όλα αυτά τελειώσανε
κεριά που λιώσανε
κάποιος άλλος σε φιλούσε
και σεργιάνι σ’ έβγαζε στον ουρανό
|
Άrchize gia ména o kósmos
bros sta skalopátia su
mésa sta mátia su
I zoí mu ksagripnuse
bros sto parathíri su
to skotinó
Ώspu árpakse mia níchta
i fotiá to stóma su
ke t’ ágio sóma su
kápios állos to filuse
ke sergiáni to ‘vgaze ston uranó
Den to boris óso ki an thes na me ksechásis
Den to boró ó,ti ki an po na s’ arnithó
Den to boris na ginis chtes ke na perásis
Den to boró me ton kaimó na metrithó
Icha to mikró su chéri
ástro ke fengári mu
proskinitári mu
Mázeva ta dákriá su
ke filiá su
ta ‘stelna to dilinó
Ώspu írthe kápia níchta
ki óla aftá teliósane
keriá pu liósane
kápios állos se filuse
ke sergiáni s’ évgaze ston uranó
|
