Κόσμος μέσα στους δρόμους,
ρίχνω τους ώμους και προχωρώ,
ξάφνου, μια συγκυρία,
γίνεται αιτία να θυμηθώ.
Εκείνο το αλάνι, τον Κώστα, το τζιμάνι,
που τα `πινε τα βράδια, που τα `παιζε στα ζάρια,
που δεν τολμούσε άντρας για να τον σταματήσει,
μήτε ποτέ γυναίκα να τον κακολογήσει,
για εκείνον το μάγκα, τον τρελό,
σ’ εκείνον τον όμορφο καιρό,
σ’ εκείνον τον φίλο τον παλιό,
χαρίζω το τραγουδάκι αυτό.
Εγώ, στην αγκαλιά του
ένιωθα μέσα σε κιβωτό
κι όταν ξεσπάγαν μπόρες,
είχα πατέρα μα κι αδερφό.
Εγώ μικρή κι ωραία, η πιο γλυκιά παρέα
γυρνούσα μέσ’ στα κέντρα, μας ξέραν και τα δέντρα,
στα μπαρ και στα μπουζούκια, σε λέσχες, σε τεκέδες,
φουμάριζε αργιλέδες, τραγούδαγα μανέδες,
για εκείνον το μάγκα, τον τρελό,
σ’ εκείνον τον όμορφο καιρό,
σ’ εκείνον τον φίλο τον παλιό,
χαρίζω το τραγουδάκι αυτό.
|
Kósmos mésa stus drómus,
ríchno tus ómus ke prochoró,
ksáfnu, mia sigkiría,
ginete etía na thimithó.
Ekino to aláni, ton Kósta, to tzimáni,
pu ta `pine ta vrádia, pu ta `peze sta zária,
pu den tolmuse ántras gia na ton stamatísi,
míte poté gineka na ton kakologísi,
gia ekinon to mágka, ton treló,
s’ ekinon ton ómorfo keró,
s’ ekinon ton fílo ton palió,
charízo to tragudáki aftó.
Egó, stin agkaliá tu
éniotha mésa se kivotó
ki ótan ksespágan bóres,
icha patéra ma ki aderfó.
Egó mikrí ki orea, i pio glikiá paréa
girnusa més’ sta kéntra, mas kséran ke ta déntra,
sta bar ke sta buzukia, se lésches, se tekédes,
fumárize argilédes, tragudaga manédes,
gia ekinon to mágka, ton treló,
s’ ekinon ton ómorfo keró,
s’ ekinon ton fílo ton palió,
charízo to tragudáki aftó.
|