Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους
κι ειν’ όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ’ άστρα του τ’ απελπισμένα,
μη φοβηθείς απ’ το σκοτάδι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ’ αγαπημένα,
να ζήσεις τ’ όνειρο και πάλι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ’ αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για την καρδιά σου πού `ναι άδεια
έλα σε μένα έλα σε μένα.
Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς τη μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.
|
An kurastis ap’ tus anthrópus
ki in’ óla giro gkremisména,
min pas taksídi s’ állus tópus,
éla se ména, éla se ména.
Ki an pési apáno su to vrádi
me t’ ástra tu t’ apelpisména,
mi fovithis ap’ to skotádi,
éla se ména, éla se ména.
Έla ke gire to kefáli
sta chéria mu t’ agapiména,
na zísis t’ óniro ke páli,
éla se ména, éla se ména.
Ki an dis karávia na salpárun
ki an dis na ksekináne tréna,
min pis mazí tus na se párun,
éla se ména, éla se ména.
Έcho mia thálassa smarágdia
m’ agápi ki ílio kentiména
gia tin kardiá su pu `ne ádia
éla se ména éla se ména.
Έla ke káthise deksiá mu
san ksechasménos aderfós,
na mirastis ti monaksiá mu
ke na su dóso lígo fos.
|