Άδικα το χρόνο άφησα
Σαν να ‘ναι φίλος μου λύση να βρει
Να ξεφύγω
Δίσταζα κι έτσι διαλύθηκα
Πάνω στο δέρμα μου το κάθε σου φιλί
Αγιάτρευτη πληγή
Μ’ απόψε επαναστατώ
Μες στην καρδιά μου κάτι δυνατό
Ανάβει μια τρελή φωτιά
Και δε φοβάμαι πια
Μ’ απόψε επαναστατώ
Ξεσπάω στο δικό μου εαυτό
Γιατί ποτέ δεν τόλμησε κανείς
Να ‘ρθει να σου πει δώσ’ μου ψυχή
Επαναστατώ
Στάθηκα, δίπλα σου στάθηκα
Σ’ όλα τα δύσκολα ήμουν εκεί
Όνειρά μου σου ‘δωσα
Όταν χρειάστηκε
Ήσουν αόρατος κι εγώ χωρίς σκεπή
Στην κάθε μου βροχή
|
Άdika to chróno áfisa
San na ‘ne fílos mu lísi na vri
Na ksefígo
Dístaza ki étsi dialíthika
Páno sto dérma mu to káthe su filí
Agiátrefti pligí
M’ apópse epanastató
Mes stin kardiá mu káti dinató
Anávi mia trelí fotiá
Ke de fováme pia
M’ apópse epanastató
Ksespáo sto dikó mu eaftó
Giatí poté den tólmise kanis
Na ‘rthi na su pi dós’ mu psichí
Epanastató
Státhika, dípla su státhika
S’ óla ta dískola ímun eki
Όnirá mu su ‘dosa
Όtan chriástike
Ήsun aóratos ki egó chorís skepí
Stin káthe mu vrochí
|